با آمدن دولت احمدی نژاد تمامی فضاها برای ایجاد برابری شهروندان تهرانی با شهرستانها ایجاد شد و این نقطه ای بود برای آغاز برابری امکانات و ارزش های انسانی، شاید گفتن این کلمه به ظاهر برای همه درست نباشد اما در دولت های قبلی شهروند درجه یک و دو سه داشتیم، و تمامی دولتمردان و مسئولین تمامی امکانات را اول برای تهران می خواستند. حال که چهار سال بهاء به شهرستان ها و مخصوصا روستائیان داده شد این هموطنان عزیز تحملشان به تنگ آمد و برای برگرداندن آن همه ابهتی که در جلوی یک شهرستانی سر می داند به آب و آتش زدند که هر طور شده فرد مورد نظر خود را بر صندلی قدرت بنشانند، و در این روزهای انتخاباتی که اختشاش و تظاهرات بود جز تهران و چند شهر بزرگ خبری از این نظاهرات نبود، که شهرهایی در این زمنیه همیاری کردند اسیر جوو موجود شده بودند و در روزهای بعد جای خود را در شعارهای تهرانی ها ندیدن و سکوت کردند. اوج تهمت های برخی از تهرانیان آنجایی بود که گفتند آرای پایتخت نشینان باید دو تا حساب شود.
در ادامه تظاهرات که روز به روز بر آن کاسته می شد عده ای مرفه بیشتر نبودند. کاش آن مرفه نشینان قدری خود را جای یک روستایی نه! زیاد است حداقل جای یک شهروند طبقه دو بگذارند.
سیاست مدارن عاشق قدرت مردم گشنه و مرفه را به خیابان ها کشاندن و به جان یکدیگر، اما خدا از آنان نخواهد گذشت. و ننگ بر مردمی که حاضر بودن رای روستایی را پای مال کنند. (به استثنا)
۱ نظر:
thank you
ارسال یک نظر